Meğer Coğrafya Kadermiş

Koca Balkan mahzun
Hava kasvetli, fırtına şiddetliydi
Bu kez yağmur değil kurşunlar
yağıyordu masumların üzerine
Dereler ninni söylemez
gölge etmez olmuştu koca çınarlar
Hazan rüzgarlarıyla
Gazellere karışmıştı hayaller
Evladı fatihan mahzun
boynu bükük ve çaresiz
ayrılmıştı öz yurdundan
Geride kalanlar
gidenlerden daha mahzundu
Yalnızlığın ve çaresizliğin hüznü
Çökmüştü yüreklerine
Herhalde bu bir kâbustu
Uyanınca geçerdi lakin geçmedi
Mahzundu camiler, çeşmeler yollar, köprüler
Gölgesinde tespih çekilen koca çınarlar.
Hatta mezar taşları da mahzundu
Bakışlar donmuş bu hüznün akışına dalmıştı
Dönüp geriye son bir kez daha baktı
Buğulanmış gözleri manzarayı perdelemişti
Artık gözlerini silecek mecali de kalmamıştı
İstemsizce akan göz yaşları
karışırken üç aylık bebenin yaşlarına
dalıp çıkıyordu umutsuzca
hayaller deryasına
ve soruyordu kendi kendine
Hangi suçun bedeliydi bu kahır, bu çile
Acaba sessiz çığlıklarımı duyan olur mu?
Türk olmak,
Müslüman olmak ne ağır bedelmiş
Meğer coğrafya kadermiş